Gwasz – farba wodna z domieszką kredy lub bieli (od XIX wieku ołowiowej lub cynkowej), nadającej jej właściwości kryjące, oraz gumy arabskiej będącej spoiwem. Znana w Europie od średniowiecza, stosowana głównie w XVII i XVIII wieku, choć jest ona popularna do dzisiaj. Mianem tym określa się także technikę malowania gwaszami, a także same obrazy nimi namalowane.
Technika gwaszu różni się od akwareli głównie tym, że obrazy malowane gwaszem mają "pełne" kolory, a nie prześwitujące jak w akwareli. Malowanie gwaszem jest najczęściej stosowane do wykonywania szkiców dla obrazów olejnych oraz do wykonywania ilustracji do książek, choć są też malarze wyspecjalizowani w gwaszu, stosujący z powodzeniem tę technikę do malowania "pełnoprawnych" obrazów.
środa, 21 marca 2012
Akwarela
Akwarela − nazwa techniki malarskiej i jednocześnie nazwa obrazów wykonywanych tą techniką. Technika ta polega na malowaniu rozcieńczonymi w wodzie pigmentami na porowatym papierze, który szybko wchłania wodę. Rozcieńczone pigmenty nie pokrywają całkowicie faktury papieru, lecz pozostawiają ją dobrze widoczną. Z tego względu na efekt końcowy bardzo duży wpływ ma barwa i faktura samego papieru.
Obrazy malowane tą techniką mają zwykle delikatną, zwiewną kolorystykę, gdyż możliwe tutaj do uzyskania barwy to głównie barwy pastelowe. Technikę tę stosuje się do tematów, które wymagają tego rodzaju kolorystyki i jednocześnie nie wymagają "cyzelowania" detali - stosuje się ją więc do pejzaży, "zwiewnych" portretów itp.
Akwarela jest jedną z tańszych technik malarskich, lecz jest ona bardzo trudna, gdyż nie daje prawie żadnej możliwości dokonywania poprawek i retuszy. W szczególności, nie można usunąć namalowanego fragmentu, a jedynie przerobić go, i to też w niewielkim stopniu. Przyczyną jest fakt, iż nie można w tej technice stosować krycia farbą. Stąd też właściwie nie używa się tu białej farby - na papierze nic nie zasłoni, a zamalowany obszar można w ostateczności nieco rozjaśnić, malując zamalowane miejsce samą wodą, co jednak powoduje przy okazji rozszerzenie się barwnej plamy. Również nakładanie jasnych kolorów na ciemniejsze nie rozjaśnia ich, a jedynie zmienia odcień. Wyraźniejszą zmianę daje jedynie nałożenie ciemniejszej barwy na jaśniejszą, jednak praktycznie cała akwarela jest transparentna, czyli przezroczysta. Farby miesza się na paletce, ponieważ nakładanie bezpośrednio pigmentu na papier daje "sztuczny" efekt. Kolor utworzony na paletce (najlepiej plastikowej) nakładamy na papier.
Obrazy malowane tą techniką mają zwykle delikatną, zwiewną kolorystykę, gdyż możliwe tutaj do uzyskania barwy to głównie barwy pastelowe. Technikę tę stosuje się do tematów, które wymagają tego rodzaju kolorystyki i jednocześnie nie wymagają "cyzelowania" detali - stosuje się ją więc do pejzaży, "zwiewnych" portretów itp.
Akwarela jest jedną z tańszych technik malarskich, lecz jest ona bardzo trudna, gdyż nie daje prawie żadnej możliwości dokonywania poprawek i retuszy. W szczególności, nie można usunąć namalowanego fragmentu, a jedynie przerobić go, i to też w niewielkim stopniu. Przyczyną jest fakt, iż nie można w tej technice stosować krycia farbą. Stąd też właściwie nie używa się tu białej farby - na papierze nic nie zasłoni, a zamalowany obszar można w ostateczności nieco rozjaśnić, malując zamalowane miejsce samą wodą, co jednak powoduje przy okazji rozszerzenie się barwnej plamy. Również nakładanie jasnych kolorów na ciemniejsze nie rozjaśnia ich, a jedynie zmienia odcień. Wyraźniejszą zmianę daje jedynie nałożenie ciemniejszej barwy na jaśniejszą, jednak praktycznie cała akwarela jest transparentna, czyli przezroczysta. Farby miesza się na paletce, ponieważ nakładanie bezpośrednio pigmentu na papier daje "sztuczny" efekt. Kolor utworzony na paletce (najlepiej plastikowej) nakładamy na papier.
Action painting
Action painting, action-art (ang.), malarstwo gestu – technika malarska i nurt wewnątrz ekspresjonizmu abstrakcyjnego, polegający na wykorzystaniu spontanicznego, nieskrępowanego regułami malarskimi gestu bezpośredniego rozlewania (chlapania) farby na płótno.
Swój początek miał w Ameryce, w latach 40. XX wieku a terminu action painting po raz pierwszy użył Harold Rosenberg w 1952 roku do opisu twórczości Jacksona Pollocka (najbardziej reprezentatywne dla tego nurtu obrazy Pollock malował w latach 1948 – 1950). Action painting wyrasta z założenia, że obraz nie jest ukończonym dziełem, ale zapisem procesu twórczego. W tym rozumieniu fizyczny akt malowania był uznawany za podstawowy środek ekspresji, stając się zresztą bezpośrednią inspiracją do powstania happeningu.
Termin action painting łączy się z zasadą all-over, w której postuluje się, aby malować tak, by każdy, najdrobniejszy fragment obrazu był jednakowo ważny (tzn. by nie wyróżniać kompozycyjnie żadnej jego części), i jednakowo wypełniony zapisem malarskiego gestu.
Techniką action painting posługiwała się Małgorzata Starowieyska (np. cykl obrazów "Bolero" – Berlin, 1987-88).
Z polskich artystów do najwybitniejszych postaci należał Tadeusz Kantor
Swój początek miał w Ameryce, w latach 40. XX wieku a terminu action painting po raz pierwszy użył Harold Rosenberg w 1952 roku do opisu twórczości Jacksona Pollocka (najbardziej reprezentatywne dla tego nurtu obrazy Pollock malował w latach 1948 – 1950). Action painting wyrasta z założenia, że obraz nie jest ukończonym dziełem, ale zapisem procesu twórczego. W tym rozumieniu fizyczny akt malowania był uznawany za podstawowy środek ekspresji, stając się zresztą bezpośrednią inspiracją do powstania happeningu.
Termin action painting łączy się z zasadą all-over, w której postuluje się, aby malować tak, by każdy, najdrobniejszy fragment obrazu był jednakowo ważny (tzn. by nie wyróżniać kompozycyjnie żadnej jego części), i jednakowo wypełniony zapisem malarskiego gestu.
Techniką action painting posługiwała się Małgorzata Starowieyska (np. cykl obrazów "Bolero" – Berlin, 1987-88).
Z polskich artystów do najwybitniejszych postaci należał Tadeusz Kantor
Fresk
Fresk (z wł. fresco - świeży) – technika malarstwa ściennego polegająca na malowaniu na mokrym tynku farbami odpornymi na alkaliczne działanie zawartego w zaprawie wapna. Inne nazwy to al fresco i buon fresco.
Potocznie (nieprawidłowo) określeniem fresk nazywa się wszelkie malowidła ścienne, wykonane różnymi technikami. Prawidłowo jednak nazwa fresk odnosi się tylko do tych, które zostały wykonane na mokrym tynku.
Fresk jest jedną z najtrudniejszych technik malarstwa, ponieważ przy jej stosowaniu dokonywanie jakichkolwiek poprawek i zmian w malowaniu jest praktycznie niemożliwe. Należy jednak do najtrwalszych rodzajów malarstwa ściennego.
Pojawił się również w ostatnim czasie tzw. "fresk fotograficzny". Jest to nowa technologia, wynaleziona we Włoszech. Polega ona na tym, że obraz na specjalnym arkuszu przykleja się - licem - do zagruntowanej specjalnym preparatem ściany. Po pewnym czasie odkleja się taki arkusz. Jednakże obraz pozostaje na ścianie, ponieważ farba wsiąkła już w tynk. Można w ten sposób przenosić na ścianę przeróżne obrazy, od klasycznych dzieł starych mistrzów do fotografii współczesnej.Spis treści [ukryj]
WykonanieFreski malowane są na mokrym tynku wykonanym jako wielowarstwowy z warstwami wykonanymi z zapraw o różnym składzie. Pierwsza warstwa zwana arriciato leży bezpośrednio na murze, jest gruba. Zawiera ona wapno gaszone, gruboziarnisty piasek i odłamki cegieł lub kamieni. Druga warstwa to intonaco. Jest to warstwa gładka do malowania. Zawiera wapno gaszone, drobny piasek cedzony lub pył marmurowy. Na tej warstwie zaczyna się malować fresk.
Fresk malowany jest specjalnymi farbami przy użyciu pędzli. Farby zawierają barwniki odporne na alkaliczne działanie wapna. Barwnik rozprowadzany jest wodą deszczową. Spoiwem jest podłoże intonaco, ponieważ wapno gaszone z dwutlenkiem węgla tworzy krystaliczny węglan wapnia, który trwale wiąże cząsteczki farby. Fresk jest trwały bo spaja się z podłożem, w ten sposób uzyskuje się trwałe, intensywne barwy.
Fresk maluje się partiami, ponieważ warstwę intonaco kładzie się partiami tak dużymi, jakie można zamalować w ciągu dnia (giornata) - po zaschnięciu konieczne jest skucie niezamalowanych partii i położenie świeżej warstwy. Przed naniesieniem fresku na ścianę tworzy się kartony, a przy użyciu siatki powiększa się wzór. Kontury odciska się w świeżym tynku.
Potocznie (nieprawidłowo) określeniem fresk nazywa się wszelkie malowidła ścienne, wykonane różnymi technikami. Prawidłowo jednak nazwa fresk odnosi się tylko do tych, które zostały wykonane na mokrym tynku.
Fresk jest jedną z najtrudniejszych technik malarstwa, ponieważ przy jej stosowaniu dokonywanie jakichkolwiek poprawek i zmian w malowaniu jest praktycznie niemożliwe. Należy jednak do najtrwalszych rodzajów malarstwa ściennego.
Pojawił się również w ostatnim czasie tzw. "fresk fotograficzny". Jest to nowa technologia, wynaleziona we Włoszech. Polega ona na tym, że obraz na specjalnym arkuszu przykleja się - licem - do zagruntowanej specjalnym preparatem ściany. Po pewnym czasie odkleja się taki arkusz. Jednakże obraz pozostaje na ścianie, ponieważ farba wsiąkła już w tynk. Można w ten sposób przenosić na ścianę przeróżne obrazy, od klasycznych dzieł starych mistrzów do fotografii współczesnej.Spis treści [ukryj]
WykonanieFreski malowane są na mokrym tynku wykonanym jako wielowarstwowy z warstwami wykonanymi z zapraw o różnym składzie. Pierwsza warstwa zwana arriciato leży bezpośrednio na murze, jest gruba. Zawiera ona wapno gaszone, gruboziarnisty piasek i odłamki cegieł lub kamieni. Druga warstwa to intonaco. Jest to warstwa gładka do malowania. Zawiera wapno gaszone, drobny piasek cedzony lub pył marmurowy. Na tej warstwie zaczyna się malować fresk.
Fresk malowany jest specjalnymi farbami przy użyciu pędzli. Farby zawierają barwniki odporne na alkaliczne działanie wapna. Barwnik rozprowadzany jest wodą deszczową. Spoiwem jest podłoże intonaco, ponieważ wapno gaszone z dwutlenkiem węgla tworzy krystaliczny węglan wapnia, który trwale wiąże cząsteczki farby. Fresk jest trwały bo spaja się z podłożem, w ten sposób uzyskuje się trwałe, intensywne barwy.
Fresk maluje się partiami, ponieważ warstwę intonaco kładzie się partiami tak dużymi, jakie można zamalować w ciągu dnia (giornata) - po zaschnięciu konieczne jest skucie niezamalowanych partii i położenie świeżej warstwy. Przed naniesieniem fresku na ścianę tworzy się kartony, a przy użyciu siatki powiększa się wzór. Kontury odciska się w świeżym tynku.
Subskrybuj:
Posty (Atom)